โศกนาฏกรรมของธรรมศาสตร์

ปัญหาของการขยายตัวทุกทิศทางของธรรมศาสตร์ -- ขยายปริญญาตรี-โท-เอก และเพิ่มศูนย์รังสิต ลำปาง พัทยา -- เป็นการขยายแบบมหัศจรรย์คือใช้คนเกือบจะเท่าเดิมให้ทำทุกอย่างที่เพิ่มขึ้น สิ่งที่แลกไปในการเติบโตแบบนี้คือคุณภาพการศึกษาและการผลิตความรู้โดยนักวิชาการของธรรมศาสตร์เอง เพราะแค่วิ่งพล่านในระยะทางไกล ๆ เพื่อสอนหนังสือก็ไม่เหลือแรงกายและสมองจะทำอะไรได้อีกมากนัก

เด็ก ๆ ป.ตรีที่รังสิตจะรู้บ้างไหมว่าความเหนื่อยของอาจารย์ที่วิ่งไปมาระยะทางเกือบ 100 กิโลเมตรต่อวัน ทำให้สิ่งที่คนเรียนได้ไม่ใช่อะไรที่ดีที่สุดที่คนสอนหนังสือจะให้ได้ แต่เป็นซากที่หมดแรงแต่ใจสู้เพราะเห็นว่าอนาคตของธรรมศาสตร์แท้ที่จริงคือเด็กป.ตรีราคาถูกที่ถูกเฉดหัวไปอยู่รังสิต สำหรับอาจารย์หลาย ๆ คนการย้ายตามไปอยู่ปทุมธานีมีต้นทุนทางวิชาการ สังคม เศรษฐกิจ และชีวิตส่วนตัวเกินกว่าจะทำเช่นนั้นได้ มธ.จึงเป็นผีดิบที่ตายไปแล้วยังพิกลพิการอีกต่างหากเช่นนั้นเอง

คนที่แย่ยิ่งกว่าคือบรรดาข้าราชการสาย ค และลูกจ้าง ที่ไม่มีทางเลือก ต้องไปรังสิตตามบัญชา ทำให้สภาพของบุคคลากรของธรรมศาสตร์อ่อนล้าและอ่อนแรง

น่าสมเพทว่าคนของธรรมศาสตร์หลายคนออกไปต่อสู้เพื่อคนจนผู้ยากไร้ในสังคมไทยอย่างแข็งขัน แต่ไม่สามารถจะทำอะไรเพื่อปกป้องคนยากไร้ ไร้อำนาจต่อรองในมหาวิทยาลัยเองอีกมากมาย

เพราะเป็นศิษย์เก่าและเป็นอาจารย์ของธรรมศาสตร์ที่เคยสู้ไม่ถอยในประเด็นเหล่านี้จนถูกตั้งฉายาว่าเป็นนักหาเรื่องของมหาวิทยาลัย สภาพที่เห็นทำให้สลดใจอย่างสุด ๆ จริง ๆ ....